A memory without being remembered, disconnected from the self: a masquerade costume worn on the workday after the party, which in our joy (or cruelty) we forgot we were still wearing, which we didn’t even know was a costume, nor do we remember putting it on. In the light of day, we forget the masquerade exists. “Erik in black” rides along the cliffs, unaware of his provincial form. His outer persona is not a horse

We, the living, mount the pony that the dead ride.

Minning án þess að vera munuð og án sambands við þann hugveruleika sem við köllum sjálf: grímubúningur borinn á starfsdegi eftir grímuballsnótt, sem við í vinnugleði okkar (eða grimmd) höfum enga hugmynd um að okkur hefur láðst að afklæðast, enda vitum okkur ekki bera né minnumst að hafa klæðzt. Í dagsbirtu gleymist að næturdans og grímubúningur eigi sér tilveru. “Eiríkur á svörtum” ríður fyrir björg án vitundar um sitt skagfirzka myndform. Ytra form persónu hans var ekki hestur

Við lifendur söðlum löngum þann Brún sem dauðir ríðum.