In the illusory hollow
of noble and base crosswinds,
the blueberry hall sits in a poisoned dream
beneath the horse-drawn mountains.

Now the hall holds gladness,
the stench of decay in the air,
a sweet acidic hum.
Wooden horses gnaw their silver words.

Much is queer outside its doors.
Ominous weather
drowning out the mountain-tongue.

Through the ripped sail,
a shadowy figure creeps.
The blueberry hall rises into the clouds.
The fjord is silent – no tongues
speak the answers anymore.

í svikahlerinu
á mótum hafáttar og hááttar
situr bláberjasalinn í eitin draumi
undir hestburði af fjöllum.

Nú er glatt í sölum.
Hrækindaþefur í loftinu
og sætur beizlahljómur.
Tréhestar bryðja silfurmélin.

Margt er kynlegt fyrir dyrum úti
og ýmsir veðurboðar
í fari bergmálsins.

í gegnum rifna áru
smýgur dökkur slæðingur.
Bláberjasalinn gefur ský á stall.
Firðin þegir – engar tungur
mæla lengur svörin fram.